مهربانوی کرمانی ملیح می دوزد. بی راهنما و بی مربی رنگ هایش خوش کنار هم می نشینند. نامش «مهدیه غفاربیگی » است. خودش می گوید: «دست به شال و پته که می زنی آرام می شوی… » اعتقادش بر این است که یک زن هم می تواند همسری شایسته باشد و هم مادری دلسوز که غیر از پختن و شستن و آویختن، خالق باشد!
با دستان ظریفش طرح هایی می دوزد که در بازار نمی بینی! جانماز، سنجاق سر، کیسه جواهرات، کیف های لا کی و لاجوردی و فیروزه ای… مگر نه این است که زن همیشه خالق بوده و از آنچه که خلق می کند اول از همه خود لذت می برد؟
برای همین است که دیگران از آشنایان تا گردشگران داخلی و خارجی با اشتیاق خریدار پته هایش هستند.
غفاربیگی متولد سال 1353 در کرمان است و به دختران جوان تر سفارش می کند که پته را مثل قالی و مس و دیگر هنرهای اصیل حفظ کنند. مخصوصاً پته که در هیچ جای دنیا تشابهی ندارد و مختص کرمان است.
او می گوید: «در تعجبم از زنانی که برای اندک درآمدی هر کاری می کنند؛ اما حاضر نیستند هنری اصیل را فرا بگیرند و با تولید آن هم کمک خرج خانواده باشند و مهم تر از آن استرس های جامعه امروز را از خود دور کنند. »
کاش مسوولین و روابط عمومی های اداره ها به سمتی بروند که هدایای تبلیغاتی شان به جای اجناس بی هویت چینی، دست آفرین های بانوان کرمانی باشد.
کاش بیمه تامین اجتماعی تنها نام بیمه را یدک نکشد…
بانوان با بیمه حتما دلگرم ترند و رنگ ها در هنرشان شادتر…
مگر نشنیده ای که آخرین سخن از زبان رنگ هاست؟رینی
