اوتیسم، نوعی اختلال رشدی است که شاید تاکنون بارها نام آن به گوش‌تان خورده باشد که با اختلال در عملکرد کلامی ارتباطی مغز مشخص می‌شود.
طبق آمار رسمی سازمان بهداشت جهانی، در سال ۲۰۱۴ از هر۴۷ نفر، یک نفر مبتلا به این اختلال است. زمان بروز علایم این بیماری نیز، از ۹ ماهگی قابل تشخیص است.
اوتیسم، درواقع نوعی درخودماندگی است که فرد، ارتباطش با جهان خارج دچار مشکل می‌شود.
معمولاً کودکی که شش علامت از علایم زیر را داشته باشد، به‌عنوان فردی اوتیستیک شناخته می‌شود:
– این کودکان «من» نمی‌گویند؛ (به شما آب دهید. به مینا آب دهید.)
– واژه‌سازی می‌کنند؛ به‌گونه‌ای که هیچ کودک دیگری این کار را انجام نمی‌دهد؛ مثلاً (به خاله‌ریزه، می‌گوید خزه!)
– دچار اختلال تکلم است، نسبت به گفتار دیگران بی‌اهمیت است و گفتار خودش جهت‌دار نیست.
– تبادل اطلاع ندارد و تماس چشمی برقرار نمی‌کند.
– ساعت‌ها مشغول فعالیتی تکراری می‌شود.
– رفتارهای کلیشه‌ای مثل پیچاندن دست و کوبیدن سر به دیوار دارد.
– به اشیای چرخنده و موسیقی‌هایی با ریتمِ یکسان علاقه‌مند است.
– تفکر انتزاعی ندارد؛ (معنای ضرب المثل‌ها را عینی بیان می‌کند.)
– بازی تخیلی نمی‌کند؛ (تنها اشیا را پشتِ هم قطار می‌کند و حرکت می‌دهد.)
– احساس دیگران را درک نمی‌کند، نمی‌تواند خودش را جای دیگران بگذارد و در سال‌های اولیه، ممکن است بفهمد مادر گریه می‌کند، اما در سال‌هایی که بزرگ‌تر شد، این حالت متوقف می‌شود و یا متناسب با سنش نمی‌تواند عکس‌العمل نشان دهد.
دوسوم این کودکان، کم‌توان ذهنی هستند، یک‌سوم هوش طبیعی دارند و از این بین، افرادی وجود دارند که در برخی موارد نبوغ خاصی دارند.
علل بروز این اختلال مشخص نیست، اما محققان اعلام کرده‌اند در فرزندانِ مادرانی که زندگی پراسترسی دارند، چاق هستند و دیابت دارند، احتمال بروز این اختلال بیشتر است.
داروهایی برای کاهش علایم این بیماری در نظر گرفته شده‌اند، اما درمان قطعی برای آن یافت نشده است؛ ضمن این‌که دوران طلایی درمان این کودکان، تا سنین زیر پنج سال است.
به خانواده‌ی این کودکان پیشنهاد می‌شود پس از بررسی وی توسط روان‌پزشکان، روان‌شناسان و متخصصان اعصاب، فرزندان خود را تحت خدمات فشرده‌ی کاردرمانی و رفتاردرمانی و روش‌های تقویت مهارت‌های ارتباطی، موسیقی‌درمانی و قصه‌درمانی قرار دهند و هرچند ماه یک‌بار وضعیت حسی کودک توسط کاردرمان ذهنی، مورد بررسی قرار
