مهشاد عسکری
سحرگاه روزجمعه پنجم دی ماه سال 82 روزی بود که در تاریخ ایران به تلخی ثبت شده است. طبق گفته شهردار وقت بم این زلزله 6.6 ریشتری باعث شد تا شهر بم با آن نخل های ایستاده به تلی از خاک تبدیل شود.
عمق فاجعه روی داده به حدی بوده است که رئیس سازمان مدیریت بحران کشوردر هجدهمین سالگرد این زلزله عنوان کرد که آماردقیقی از جان باختگان این زلزله در دست نیست. (آمار کشته شده ها بین 30 هزار تا 50 هزار نفر عنوان میشود در حالی که بسیاری از افراد بومی با توجه به تقریب 100 درصدی بسیاری از روستای اطراف آمار واقعی را بیش از این تعداد تخمین میزنند)12 ثانیه ای که زندگی تمام افرادی که در بم و اطراف آن سکنی داشتند را دست خوش تغییر قرارداد.
اگر بگوییم نه تنها ساکنین این شهر بلکه تمام کشور تحت تاثیر این زلزله قرار گرفته است سخن به گزاف نگفته ایم، زیرا گرچه بم بعد از 18سال هنوز به طور کامل بازسازی نشده اما باعث حرکت های بزرگی در سطح ملی از جمله شکل گیری سازمان مدیریت بحران در کشور، اعطای وام های مرمت و نوسازی به خانه های روستایی و تشدید نظارت ها در مبحث ایمنی ساختمان ها شد. چنانچه سرآغاز نهضت ملی در مقاوم سازی نیز به زلزله بم نسبت داده می شود.
آنچه در این میان می تواند بر زخم روح و جان ساکنین بم التیام بخشد سرعت در وند بازسازی بم است. چنانچه هر بمی بادیدن یکی از سه هزار کوچه خاکی این شهر،یاد زلزله برای اون تداعی می شود. در روزهای نخست بعد زلزله وعده های بسیاری در روند بازسازی داده شده اما در عمل بسیاری از بازسازی های انجام شده توسط خیرین و سازمان های بین الملی انجام پذیرفته است.
البته ناگفته نماند گرچه زلزله بم بسیار دردناک و یرانگر بود اما برای بسیاری از افراد با”آب و نان ” همراه بود.افراد سود جویی که بعد از بم خود را جای افراد بومی جا زدنند تا از تسهیلات هرچند اندک بهرمند شوند، وسایل اهدایی که در کیلومتر ها دور از بم مورد استفاده قرار گرفت تنها گوشه ایست از ظلمی که به مردم بم روا شده است.
