زبان فارسی چه در قالب فارسی باستان و کتیبه ها و سنگ نوشته های خطوط میخی و چه در قالب فارسی میانه و سنگ نوشته های خطوط پهلوی و چه در قالب فارسی دری و خط فارسی که دارای فرهنگ غنی و پربار ادبیات بعد از اسلام است،
بهترین سرمایه‌ی ملی و هویّت ما ایرانیان است.
این امانت گرانبها میراثی است که سینه به سینه و نسل به نسل به دست ما رسیده است؛
همین گوهر گرانسنگ است که فردوسی می گوید عجم را با آن بها داده و قدر و قیمت بخشیده است.
زبان هر قوم و ملت دربردارنده‌ی گنجینه‌ی هویتی، فرهنگی، تاریخی، گفتمانی و تمدنی مردم هر سرزمین است؛ عرصه‌ای که در گذشته‌ها ریشه دارد و زاینده‌ی آینده است؛
اساسی‌ترین ماهیت پیوند مردم را که گفتار و نوشتار است صیقل می‌دهد و بار گران‌قدر معرفت و دانش را در پهنه‌ی نسل‌ها و اقلیم‌ها نقل می‌کند؛
زیباییِ هنر را در چیدمان واژگان و آهنگ سخن متبلور می‌سازد و آداب و سنت‌ها و باورها و مناسک و شیوه‌ی زیست آدمیان را بازگو می‌کند.
این گستره پردامنه در سرزمین ما و برای ما با زبان فارسی معنا یافته است.
گنجینه‌ای بس گران‌قدر که در عین قدمت همچنان زاینده و پویا است و با وجود گذر از تلاطم رویدادها و تاخت و تازها با حفظ بسیاری از ریشه‌ها اصالت خود را پاس داشته است.
آثار ادبی منظوم و منثور پارسی از ارزشمندترین ذخایر و غنائم فرهنگی در حوزه‌ی تمدن ایران است.
زبان و ادبیاتی که فردوسی در توس، مولوی در قونیه، سعدی و حافظ در شیراز، خواجو در کرمان، قطران در تبریز، خاقانی در شروان ، نظامی در گنجه، ناصر خسرو در یمگان، شهریار در تبریز و اقبال در لاهور با آن سخن گفته‌اند، میراث معنوی ماست و باید آن را صادقانه پاس بداریم.
همان «لفظ در دری» که ناصرخسرو آن را در «پای خوکان» نیفکند و همان «قند پارسی» که حافظ از شیراز به بنگاله فرستاد.
در سطح سیاسی و بین المللی هم این ادبیات ماست که هویت ما را به طور مستمر محفوظ داشته است .
این شعر سعدی ست که بر سر در سازمان ملل نقش است.
اکثر افرادی که هر کدام در برهه ایی به طور رسمی و سیاسی بر ملت ایران حکومت کرده اند
هیچ کدام در حافظه‌ی جمعی ملت ما به اندازه‌ای جا نیفتاده اند که موجب قوام هویت ما بشوند
زبان و فرهنگ و هویت ما به یمن داشتن بزرگانی چون فردوسی ، مولوی ، سعدی ، حافظ و خیام برقرار ماند.
پاسداشت زبان فارسی در این عرصه پرگستره وظیفه‌ی همه نهادهای مربوط فرهنگی و زبانی و رسانه‌ای و حقوقی است.
امروز در فضاهای مجازی بیشتر از همه جا شاهد آشفتگی زبانی و غلط‌های املایی و زبای هستیم که زبان فارسی را تهدید میکنند.
درست خواندن، درست نوشتن و پاسداشت زبان فارسی هیچ گونه مغایرتی با پویایی و سادگی زبان ندارد.
روز پاسداشت زبان فارسی که با خوش‌ذوقی با روز بزرگداشت بزرگمرد زبان فارسی؛
فردوسی ارجمند همراه شده است برای همه‌ی ما فارسی‌زبانان و ایرانیان نمادی مهم از توجه به سرمایه پرارج تاریخی و فرهنگی‌مان است.
این یادمان را گرامی می‌داریم و با شادروان محمدتقی بهار زمزمه می‌کنیم:
هر کجا گیرم قلم در دست و بگشایم زبان
چون سخن گیرند دانایان ز یکدیگر مرا
تا زبان پارسی زنده است، من هم زنده‌ام
ور به خنجر حاسد دون بر درد حنجر مرا
کسی که تاریخ ایران را می شناسد و هویت ایرانی را ارج می نهد ، نیک می داند که
پاسداری از فرهنگ ملی، زبان و ادبیات پارسی و تقویت هویت ایرانی بیش از مسائل دیگر باعث رشد آگاهی فرهنگی و ملی ، زمینه ساز همه ی جهش های مثبت سیاسی و اجتماعی خواهد شد.
