ما در کرمانیم! استانی که زادگاه قریب پنج میلیون نفر جمعیت است و طیف گسترده‌ای از اقوام و فرهنگ‌های مختلف را در خود جای داده است. کرمانی که بزرگترین استان کشور است و مرکز آن یکی از کلان شهر های ایران عزیز شناخته می شود. استانی که از نظر آب و هوا بس شگفت انگیز است و هر آدم تنوع طلبی را راضی می کند. اما کرمانی ها چقدر «کرمان» را می شناسند؟ چقدر از نام بلند آن دفاع می کنند؟ چقدر قدر آن را می دانند؟
«کرمان» یکی از کهن ترین شهر ها و استان های فلات ایران است. در قدیم با نام های متعددی از آن یاد شده است. نام هایی چون« بوتیا»، «کریمان»، «کارمانیا» و … جزو نام‌های قدیم کرمان هستند. نام کرمان را در کتیبه های کهن دوره هخامنشی نیز می توان یافت. داریوش هخامنشی از کرمان به عنوان محلی نام می برد که چوب های کاخ هایشان از آن فراهم شده است. نام کرمان در کتیبه های مختلف عصر اشکانی و ساسانی نیز جای خوش کرده است. نام کرمان در شعرهای گوناگون از شعرای مختلف نیز آورده شده است. از سعدی و مولوی بگیرید تا شاه نعمت ا… ولی خودمان که بازدید مقبره اش در ماهان، خود حظ فراوان دارد. می گویند نام کرمان به معنی کار و کوشش است و معنای دیگرش سرزمین مردمان بخشنده و کریم که انصافا بی راه نگفته اند.
کرمان در شش دوره تاریخی گاه به تنهایی و گاه به همراه شهرهای همجوار خود به عنوان پایتخت ایران ایفای نقش کرده است. کرمان در دوران سلجوقیان، غزنوی، قراختائیان، آل بویه، آل مظفر و زندیه برای مدتی پایتخت ایران بوده است.
آثار تاریخی و فرهنگی کرمان چنان برای دیگران جذاب بوده است که باعث گشته تا کرمان بیشتر آثار ثبت جهانی را به خود اختصاص دهد. باغ شاهزاه ماهان، ارگ بم، کویر لوت، روستای صخره ای و دستکند میمند، سه قنات گوهر ریز جوپار و قاسم آباد و اکبر آباد در بروات بم، دو کاروانسرای گنجعلیخان و چاه کوران در راور و همچنین گلیم شیرکی پیچ کرمان همگی ثبت جهانی هستند. این ثبت جهانی شدن چنان اهمیت دارد که هر ساله کشورهای مختلف برای آن تلاش می کنند که فخر کشورشان باشد و موجب جذب گردشگر و درآمدزایی گردد.
کرمان در میان تمام استان های دیگر ایران متنوع ترین صنایع دستی را دارد و بی سبب نیست که به عنوان شهر ملی صنایع دستی شناخته می شود. کرمان در دوران مختلف تاریخی میزبان اقوام مختلف از جمله ترک‌ها بوده است و به جهت حضور اقوام گوناگون در خطه خود، صنایع دستی گوناگونی نیز دارد.
تمام آنچه که گفتیم فقط گوشه ای بود از جمال و کمال کرمان عزیز که در دل ایران عزیز جای دارد. کرمانی که اگر درباره اش بدانیم شاید دفعه بعد که به طبیعتش رفتیم کمتر زباله بریزیم و یک شاخه کمتر بشکنیم. کرمانی اگر به کویرش رفتیم بجای موسیقی بلند از سکوت بینظیرش لذت ببریم. کرمانی که با سینه پر غرور اهلش هستیم و به تاریخ و فرهنگ آن افتخار می کنیم. کرمانی که اگر روزگاری کسی درباره اش پرسید، در حد مثنوی حرف برای گفتن داشته باشیم.