تفکیک بانوان از جامعه، به تقویت خانواده کمک نمی‌کند. در سال‌های اخیر احداث بوستان‌های ویژه بانوان در مدیریت شهری باب شده تا شهرداری‌ها ایجاد امنیت زنان و برقراری عدالت اجتماعی برای آنان را به عنوان اهداف خود از این حرکت نام ببرند. اما در مباحث شهرسازی، شاخص های دیگری برای سنجش شهرهای دوستدار زنان تعریف شده است؛ شاخص هایی که عبور و مرور، تحصیل و اشتغال و تفریح و اوقات فراغت را برای زنان امن و سالم کند.
امنیت و عدالت، شاخص‌های مهمی در تحقق حقوق شهرسازی است اما شهرهای کشور که باید فضای زیست عمومی برای شهروندان فارغ از هر مرزبندی ای باشند از ساختارها و امکانات مناسبی برای حضور و فعالیت همه گروه‌های اجتماعی مثل سالمندان، معلولان، کودکان و به ویژه زنان برخوردار نیستند و این جای خالی را با طرح های ناقص اما دهن‌پرکنی چون احداث بوستان ویژه بانوان پر کرده اند.
امنیت زنان و دختران ما در تفکیک جنسیتی اماکن و معابر عمومی نیست؛ وقتی زن نیمی از جامعه و بخشی از خانواده است. چگونه دختر ما به بوستان های ویژه بانوان برود اما پدرش و برادرش و پسرش در بوستانی دیگر به تفریح مشغول شوند؟! جداسازی زنان از جامعه به بهانه حفظ حرمت و امنیت آنان به تقویت خانواده کمک نمی‌کند.
بسیاری از روش های توسعه فردی بر محوریت خانواده بنا گذاشته شده است و تقویت فرد و خانواده را در گرو یکدیگر می‌داند. شهرهای ایران، به جای تنگی برای حضور و نقش آفرینی زنان تبدیل شده اند؛ مبلمان و کالبد شهری جایی برای زنان ندیده و امکانات و زیرساخت‌ها برای نیمه جامعه ناکافی هستند.
در این میان اما مهمترین مسئله، ناامنی اجتماعی است که بانوان ما را با تهدیدهای متعدد مواجه کرده است؛ ناامنی ای که با ساختار نامناسب شهری، تاریکی معابرعمومی، نبود فضای اسکان و تفریح متناسب ،… شکل می‌گیرد.
از ساختار شهرسازی شهرها که انتظار می‌رود زنان، در آن به طور ویژه دیده شده و اماکن و معابر عمومی را بدون خط کشی برای بانوان مناسب سازی کنند بحث مهم امنیت و احساس امنیت بانوان است که خارج از نگرش فقهی و فارغ از نگاه جنسیتی تنها در تفکیک زنان و مردان در اماکن و معابر عمومی چون بوستان ها، مترو و اتوبوس و فضاهای تفریحی نیست.
زن می‌خواهد به عنوان یک شهروند، هویت خودش را داشته باشد. حق دارد از فضای شهری لازم و یکسان استفاده کند و در جامعه ای امن همراه با خانواده اش رشد کند و شادی و سلامتی اش را با آنها به اشتراک بگذارد. شهرداری ها، مهمترین نهاد خدماتی کشور هستند که بایستی حقوق شهروندی را برای اقشار مختلف جامعه محقق کنند و فارغ از نگرش های سیاسی و فقهی، شهری امن و آباد برای نیمه دیگر جمعیت شهری فراهم کنند تا دختران، همسران، مادران و خواهران ما در کنار همه ما با احساس عدالت اجتماعی زندگی و رشد کنند.