زنان همواره در جنگ ها، سیاست ها و مراودات نقش مهمی را ایفا کرده اند. نقش زنان ایرانی هم در طول قرن ها و سال های گذشته بخصوص هشت سال جنگ تحمیلی بر هیچکس پوشیده نیست.
زنانی که تا پای جان در برابر نیروهای بعثی عراق مقاومت کردند تا از خاک و آیین خود دفاع کنند. یا این که در پشت جبهه ها با تمام توان خود در حال یاری رساندن به رزمندگان کشورشان بوده اند.
در این میان بانوانی بودند که در خط مقدم مشغول به خدمت بودند و در همان حال شهید شدند و یا به اسارت درآمدند.
فاطمه ناهیدی اولین بانویی است که در خط مقدم به اسارت عراقی ها درآمد.
بانویی که با مدرک مامایی و با هدف پرستاری از مجروحان جنگ تحمیلی به سمت خط مقدم جبهه خرمشهر حرکت کرد.
او در روز 20 مهرماه 1359 راهی خط مقدم می شود اما به دلیل آشنا نبودن با منطقه و ندانستن این موضوع که با حمله عراقی ها در شب گذشته تمام مجروحان به دست عراقی ها افتاده اند؛ در همان جبهه اسیر دست عراقی ها می شود.
او در مصاحبه هایش اذعان داشته که درآن زمان هیچکس از اسارتش خبر نداشته است. به دلیل از بین رفتن آمبولانس همه گمان می برده اند؛ شهید شده است. در زمان اسارت نیروهای عراقی با هلهله و شادی تیر هوایی شلیک می کردند چرا که تصور می کردند مهره مهمی از ارتش ایران را دستگیر کرده اند.
فاطمه ناهیدی به همراه 3 بانوی دیگر( مریم بهرامی؛ معصومه آباد؛ حلیمه آزموده) که بعد از ایشان در جاده های آبادان و ماهشهر اسیر می شوند و در زندان به او ملحق می شوند را در سلول سرخ سازمان امنیت و زندان الرشید بغداد به عنوان زندانی سیاسی نگه داری می کنند .
زندان الرشید زندانی با پنج طبقه زیرزمینی که هرچه به سمت طبقات پایین تر می رفتید شکنجه ها شدیدتر می شد. این چهار زن ایرانی به دلیل سیاسی بودن حق هیچ گونه مراوده ای و مکاتبه ای با خانواده خود نداشته اند؛ حتی نیروهای صلیب سرخ جهانی هم از وجود آن ها در زندان بی خبر بوده اند.
مفقودالاثر بودند تا اینکه موفق می شوند با علامات مورس با سلول های کناری خود ارتباط برقرار کنند و در نهایت با تکه سرامیک شکسته ای اسم و آدرس و شماره تلفن های خود را بر روی دیوار زندان حک کنند.
با این کارشان توانستند اسرای بعدی را از زنده بودن خود مطلع کنند و آ ن ها از طریق صلیب سرخ جهانی به خانواده هایشان اطلاع دهند. اما بعد ازگذشت مدتی از اسارت و بازجویی های سخت راهی بیمارستان می شوند و آنجا عراقی ها مجبور می شوند تا آن ها را به اردوگاه اعزام کنند.
فاطمه ناهیدی به مدت دو سال هم در اردوگاه های عراق به سر می برد. دو سالی که به گفته خودش سراسر تجربه و آزمایش بود. بالاخره در بهمن 1362 او را به همراه 190نفر از اسرای ایرانی آزاد کردند و به ایران فرستادند.
فاطمه ناهیدی اکنون با مدرک دکترا مشغول تدریس در دانشگاه و عضو هیات علمی دانشکده علوم پزشکی دانشگاه شهید بهشتی می باشد.
