آپرانیک فرمانده ارتش ایران
در طول تاریخ سرزمین ایران بارها و بارها مورد هجوم دشمنان قرار گرفته است. در این میان زنان و مردان وطن دوست، شجاع و با غیرت همواره در دفاع و دور راندن دشمن به پاخواسته اند.
هرچند جنگ عملی است که در کلیشه های رنگ مردانه به خود گرفته است؛ اما تاریخ بهترین گواه این اداست.
که زنان ایرانی هرگز برای دفاع از کشور جنسیت را بهانه نکرده اند بلکه در میان فرماندهان پر افتخار جنگی نام این زنان همواره درخشیده است.
زنانی همچون ارتمیس، اولین دریاسالار زن ایران، ویا شخصیت گردافرد در داستان شاهنامه که قطعا همچون دیگر جنبه های داستانی شاهنامه، نمادی از یک شخصیت دنیای واقعی بوده
است.
یکی از زنانی که نام خود را تاریخ به عنوان فرمانده جنگ ثبت کرده است «آپرانیک» است.
وی فرماندهی ارتش یزدگرد سوم را در برابر حمله اعراب در سال ۶۵۱ میلادی بر عهده داشت.
آپرانیک دختر سردار “پیران” از خاندان «سورن» بود.
خاندان سورن یکی از هفت خاندان ممتاز دوران اشکانی بودند که در حدود قرن سوم پیش از میلاد مسیح، در منطقه سیستان و شرق ایران می زیستند.
این خاندان از سوی اشکانیان به عنوان شهربانان سیستان برگزیده شدند.
زمانیکه قلمرو ساسانی مورد حمله «راشین» قرارگرفت، آپرانیک برای جنگ و دفاع از میهن به ارتش پیوست. وی از کودکی نزد پدر برای جنگ آموزش دیده بود.
در زمان حمله راشین به ایران؛ امپراتوری پارس از جنگ‌های مستمر با امپراتوری روم، از لحاظ اقتصادی، معنوی و هزینه زندگی تضعیف شده بود.
آخرین پادشاه ساسانی «یزدگرد»، پیش بینی این حمله را نکرده بود.
ارتش فارسی به فرماندهی اپرانیک بلافاصله پس از این، در حمله تمام عیاری به آنها تاخت. او هرگز در برابر ستمگران حتی پس از دست رفتن امپراتوری ساسانی، تسلیم نشد.
آپرانیک زمانی که همه امیدها از بین رفته بود، ضربه زدنش را شروع کرد و این سرکشی را تا زمان مرگ ادامه داد. تا جاییکه او را تکاور افسانه‌ای خاص و بی‌امان زمان جنگ می‌نامند.
شعار مشهور اپرانیک عبارت بود از : «نه عقب نشینی ، نه تسلیم»
او اسطوره‌ای‌ست از زنان فارسی که در تاریخ ثبت شده است.