نوشتن به عنوان یک رسانه زنده و گویا، دارای ویژگی‌هایی است که آن را از سخن گفتن متمایز می‌کند. در حالی که سخن گفتن به زمان حال مربوط می‌شود و جملات پس از بیان گم می‌شوند، نوشتن پیامی را منتقل می‌کند که شامل گذشته، حال و آینده است و می‌تواند با توجه به شرایط مختلف، معانی متفاوتی را به خواننده منتقل کند. یک متن ممکن است در زمان‌ها و مکان‌های مختلف، برداشت‌های متفاوتی ایجاد کند. همچنین، نوشتن این امکان را می‌دهد که پس از مرگ نویسنده نیز مفاهیم و تصورات او از تاریخ و آینده باقی بمانند. به این ترتیب، فرم نوشتار به وضوح ضرورت نوشتن را نشان می‌دهد.