سیمین بهبهانی یکی از مهمترین نویسندگان و شاعران دوره معاصر ادبیات ایران است. او با بیش از نیم قرن فعالیت در عرصهٔ ادبیات، و با آثارش به عنوان یک شخصیت برجستهٔ ادبی شناخته می‌شود. او در سال 1306در شهر تهران به دنیا آمد و در طول دوران زندگی خود، توانست خوانندگان بسیاری را با جادوی کلام خود به خود جذب کند.
سیمین بهبانی معلم، نویسنده، شاعر و غزل‌سرای معاصر ایرانی ، شخصیتی منحصر به فرد است. آثار او که شامل داستان‌ها، رمان‌ها و شعرهای زیبا هستند، با الهام‌گیری از موضوعات شخصی، اجتماعی و سیاسی به تفکر عمیق و نگرشی خاص در جامعه اشاره می‌کنند. به معنای واقعی کلمه، او یک آدم تأثیرگذار است که با ارتباط عاطفی قوی خواننده را با آثار خود همراه می‌سازد و احساسات عمیق را به طور واقعی منتقل می‌کند.
آثار سیمین بهبانی در بسیاری از جوانب زندگی و تجربیات انسانی روشنفکرانه و کمال‌گرا هستند. با استفاده از دستاوردهای ادبی فارسی، او برای خوانندگان خود نقشهٔ جهانی روشنی ایجاد می‌کند. زبان او دقیق، زیبا و غنی است و توانایی خلق تصاویر زیبا و طنزه را در اذهان خواننده به ارمغان می‌آورد.
بهبهانی در آثار خود به بحث و تامل در مسائل اجتماعی می‌پرداخت و نقشی مهم در تحولات ادبی و فرهنگی ایران امروزی ایفا کرده است.
آثار بهبانی به بحث و تأمل در مسائل اجتماعی چالشی پیشروی داشته و نقشی مهم در تحولات ادبی و فرهنگی ایران امروزی ایفا کرده‌اند.
او سال‌ها در آموزش و پرورش با سمت دبیری کار کرد. سیمین بهبهانی سی سال )از سال ۱۳۳۰ تا سال ۱۳۶۰) تنها به تدریس اشتغال داشت و شغلی مرتبط با رشتهٔ حقوق را قبول نکرد.
در سال ۱۳۴۲ خورشیدی او از اعضای اصلی انجمن ادبی ایران درآمد و جزو معدود زنان عضو این انجمن قرار گرفت.
در ۱۳۷۸ سازمان جهانی حقوق بشر در برلین مدال کارل فون اوسی یتسکی را به سیمین بهبهانی اهدا کرد. در همین سال سازمان دیده‌بان حقوق بشر نیز جایزه لیلیان هیلمن / داشیل هامت را به وی اعطا کرد. در سال ۱۳۸۶ نخستین دورهٔ جایزهٔ بیتا برگزار و جایزه به سیمین بهبهانی اهدا شد.
در ۷ شهریور ۱۳۹۲ جایزهٔ یانوش پانونیوش (Janus Pannonius) از سوی انجمن قلم مجارستان، در شهر پچ کشور مجارستان با حضور سیمین به وی اهدا شد.
سیمین بهبهانی که به‌علت بیماری قلبی ریوی در بیمارستان پارس تهران بستری بود، از ۱۵ مرداد در کما به سر می‌برد و سرانجام ساعت یک بامداد روز سه‌شنبه، ۲۸ مرداد ۱۳۹۳ خورشیدی، در سن ۸۷ سالگی درگذشت. پیکر او با حضور مردم و ادیبان و هنرمندان از مقابل تالار وحدت تشییع شد و در بهشت زهرا در مقبرهٔ خانوادگی و کنار پدرش به خاک سپرده شد.