زبان هر قوم و ملت دربردارنده‌ی گنجینه‌ی هویتی، فرهنگی، تاریخی، گفتمانی و تمدنی مردم هر سرزمین است؛ عرصه‌ای که در گذشته‌ها ریشه دارد و زاینده‌ی آینده است؛ اساسی‌ترین ماهیت پیوند مردم را که گفتار و نوشتار است صیقل می‌دهد و بار گران‌قدر معرفت و دانش را در پهنه‌ی نسل‌ها و اقلیم‌ها نقل می‌کند؛ زیباییِ هنر را در چیدمان واژگان و آهنگ سخن متبلور می‌سازد و آداب و سنت‌ها و باورها و مناسک و شیوه‌ی زیست آدمیان را بازگو می‌کند.
این گستره پردامنه در سرزمین ما و برای ما با زبان فارسی معنا یافته است. گنجینه‌ای بس گران‌قدر که در عین قدمت همچنان زاینده و پویا است و با وجود گذر از تلاطم رویدادها و تاخت و تازها با حفظ بسیاری از ریشه‌ها اصالت خود را پاس داشته است. زبان فارسی چه در قالب فارسی باستان و کتیبه ها و سنگ نوشته های خطوط میخی و چه در قالب فارسی میانه و سنگ نوشته های خطوط پهلوی و چه در قالب فارسی دری و خط فارسی که دارای فرهنگ غنی و پربار ادبیات بعد از اسلام است، همه جا بهترین سرمایه‌ی ملی و هویّت ما ایرانیان است. این امانت گرانبها میراثی است که سینه به سینه و نسل به نسل به دست ما رسیده است؛ همین گوهر گرانسنگ است که فردوسی می گوید عجم را با آن بها داده و قدر و قیمت بخشیده است.
آثار ادبی منظوم و منثور پارسی از ارزشمندترین ذخایر و غنائم فرهنگی در حوزه‌ی تمدن ایران است. زبان و ادبیاتی که فردوسی در توس، مولوی در قونیه، سعدی و حافظ در شیراز، خواجو در کرمان، قطران در تبریز، خاقانی در شروان ، نظامی در گنجه، ناصر خسرو در یمگان، شهریار در تبریز و اقبال در لاهور با آن سخن گفته‌اند، میراث معنوی ماست و باید آن را صادقانه پاس بداریم. همان «لفظ در دری» که ناصرخسرو آن را در «پای خوکان» نیفکند و همان «قند پارسی» که حافظ از شیراز به بنگاله فرستاد.
در سطح سیاسی و بین المللی هم این ادبیات ماست که هویت ما را به طور مستمر محفوظ داشته است. این شعر سعدی ست که بر سر در سازمان ملل نقش است. اکثر افرادی که هر کدام در برهه ایی به طور رسمی و سیاسی بر ملت ایران حکومت کرده اند هیچ کدام در حافظه‌ی جمعی ملت ما به اندازه‌ای جا نیفتاده اند که موجب قوام هویت ما بشوند اما زبان و فرهنگ و هویت ما به یمن داشتن بزرگانی چون فردوسی، مولوی، سعدی، حافظ و خیام برقرار ماند.
پاسداشت زبان فارسی در این عرصه پرگستره وظیفه‌ی همه نهادهای مربوط فرهنگی و زبانی و رسانه‌ای و حقوقی است. امروز در فضاهای مجازی بیشتر از همه جا شاهد آشفتگی زبانی و غلط های املایی و زبای هستیم که زبان فارسی را تهدید می‌کنند. درست خواندن، درست نوشتن و پاسداشت زبان فارسی هیچ گونه مغایرتی با پویایی و سادگی زبان ندارد.
روز پاسداشت زبان فارسی که با خوش‌ذوقی با روز بزرگداشت بزرگمرد زبان فارسی؛ فردوسی ارجمند همراه شده است برای همه‌ی ما فارسی‌زبانان و ایرانیان نمادی مهم از توجه به سرمایه پرارج تاریخی و فرهنگی‌مان است. این یادمان را گرامی می‌داریم و با شادروان محمدتقی بهار زمزمه می‌کنیم:
هر کجا گیرم قلم در دست و بگشایم زبان
چون سخن گیرند دانایان ز یکدیگر مرا
تا زبان پارسی زنده است، من هم زنده‌ام
ور به خنجر حاسد دون بر درد حنجر مرا
کسی که تاریخ ایران را می شناسد و هویت ایرانی را ارج می نهد، نیک می‌داند که پاسداری از فرهنگ ملی، زبان و ادبیات پارسی و تقویت هویت ایرانی بیش از مسائل دیگر باعث رشد آگاهی فرهنگی و ملی، زمینه ساز همه ی جهش های مثبت سیاسی و اجتماعی خواهد شد.