بازیگر تئاتر بودن و رویای بازی روی صحنه وجلوی دوربین یکی از رویاهای متداول در بین جوانان است.
اما اکثر افراد از سختی هایی که بازیگران برای رسیدن به این صحنه کشیده اند بی‌خبرند.
برای نمونه میتوان از خانم آرزو جعفری نام برد که با وجود سابقه حضور پانزده ساله در عرصه تئاتر و کسب مقامات کشوری، پیش از حضور در مسابقه “عصر جدید” برای بسیاری حتی هم استانی های خود بازیگری ناشناخته محسوب میشد.
این بازیگر که سابقه نویسندگی و کارگردانی در تئاتر را نیز دارد.
و عنوان بهترین بازیگر زن تئاتر فجر را نیز در کارنامه خود ثبت کرده است؛
در مصاحبه اختصاصی با نشریه زن و اجتماع از چالش‌های یک زن بازیگر ساکن شهرستان سخن گفته است.
_ لطفا خودتان را معرفی کنید
آرزو جعفری هستم، متولد ششم مرداد ۱۳۷۰ لیسانس علوم اقتصاد.
بنده کرمان به دنیا امده ام اما بزرگ شده جیرفت هستم.
_چطور به عرصه بازیگری وارد شدید؟
سال ۸۵ زمانیکه در مقطع دبیرستان در شهرستان جیرفت تحصیل میکردم در تست های بازیگری خانم رادمنش قبول شدم
البته به دلیل علاقه ای که از بچگی به بازیگری داشتم از دبستان به صورت خودجوش در مناسبت های مدرسه گروه تئاتر تشکیل میدادم.
بازیگر انتخاب میکردم و با هم تمرین میکردیم و حتی متن نمایشنامه ها را هم مینوشتم.
بعد از تئاتر مدرسه به دلیل پشتکاری که داشتم کارگردان های بومی به من پیشنهاد کار دادند
و حتی در همان سال در یک تله فیلم که کارگردانش تهرانی بود هم به ایفای نقش پرداختم اما متاسفانه آن فیلم هرگز پخش نشد.
_اولین تجربه رسمی شما در زمینه بازیگری مربوط به چه سالی است؟
اولین تقدیرنامه رسمی ام را درجشنواره فجر استانی به عنوان بازیگر اول زن و در سن 18کسب کردم.
اولین تجربه همزمان نویسندگی،کارگردانی و بازیگری ام مربوط به نمایشنامه “طَرّاده” است که در جشنواره کشوری رضوی مقام دوم را کسب کردم.
این کار در بخش موسیقی متن نیز مورد تقدیر قرارگرفت.
“طراده” در شهرستان جیرفت به درخت تزیین شده از طرف خانواده داماد گفته میشود.
_آیا به هنر میتوان به عنوان یک منبع درآمد نگاه کرد؟
متاسفانه برای تئاتر آن هم در شهرستان خیر.
من خودم به عنوان درآمد در یک شرکت دارویی مشغول به کار بودم. خوب به یاد دارم برای جشنواره فجر در سال 1399 و 1400 به همراه آقای آقای روح الله آریس با وجودی که تنها نماینده کرمان بودیم اما مجبور بودم برای تامین مخارج کاری غیر از تائتر انجام دهم.
و ناچار تمرینات در ساعات غیر کاری انجام میشد.
صبح ها ساعت 5 صبح تا 7 تمرین میکردیم ساعت 7 سرکار حاضر میشدم تا ساعت 3 عصر
بعد از کار مجددا تمرین تئاتر بود تا 5 که مجددا ساعت کاری من اغاز میشد و بعد از ساعت 7 تا 11 مجدد تمرین میکردیم.
به عنوان نمایند کرمان مسولیت سنگینی روی دوش خود احساس میکردیم. البته با وجودی که بودجه ای برای ما اختصاص نیافته بود اما هر دو سال عنوان بهترین بازیگر زن جشنواره را کسب کردم.
تئاتر به عنوان شغل اصلی فقط برای بازیگران سینما آن هم در شهرستان های بزرگ و پایتخت توجیه اقتصادی دارد. اما در شهرستان ها واقعا نمی‌تواند تامین کنند مخارج زندگی باشد و ناگزیر هستیم از آن به عنوان علاقه و شغل دوم یاد کنیم.
_به عنوان یک بانو که هنر را انتخاب کرده اید با چه چالش هایی از سوی خانواده و جامعه روبرو بودید؟
پدرم اوایل به شدت مخالف بود و حتی دو ماه با من قهر بود مخصوصا سالی که برای کنکور آماده میشدم همیشه میگفت (دَرسَت را بخوان برای این کارها همیشه وقت هست) اما وقتی با پشتکار به رتبه های استانی و کشوری دست پیدا کردم او نیز به انتخاب من احترام گذاشت.
گرچه دیدگاه جامعه نسبت به هنر کمی بهتر شده اما هنوز دیدگاه مناسبی برای یک خانم بازیگر در شهرستان قائل نیستند.
کلا هنر در جامعه ما مظلوم واقع شده است. بسیاری از خانواده ها جایگاهی برای هنر قائل نیستند البته نه برای پسرانشان نه دختران.
اما وضعیت برای دختران به مراتب سخت است. چون بازیگران ساعات کاری طولانی و غیر مشخصی دارد.
-چطور در برنامه “عصر جدید” شرکت کردید؟
قبل از حضور در مسابقه عصر جدید عنوان های کشوری بسیاری را به دست آورده بودم اما به عنوان بازیگر در جیرفت و حتی کرمان هنوز ناشناخته و گمنام بودم. احساس کردم یک برنامه در سطح ملی آن هم با بخش از تلویزیون که مخاطب میلیونی دارد کمک شایانی خواهد بود. خدارو شکر احساسم درست بود و بعد از پخش بازخورد های خوبی دریافت کردم.
_جایگاه بازیگران خانم تئاتر کرمان را در چه سطحی ارزیابی میکنید ؟
کرمان بازیگران توانمندی بسیاری دارد که توانایی هایی در سطح کشوری دارند اما متاسفانه هنر هم مانند بسیاری دیگری از رشته ها در انحصار پایتخت است و در شهرستان ها مظلوم واقع شده وگرنه از نظر حرفه ای کرمان بازیگران توانمند بسیاری دارد.
– بین تئاتر خیابانی و تئاتر صحنه ای به کدام یک علاقه بیشتری دارید ؟
تئاتر را بسیار دوست دارم و اینکه بگویم کدام را بیشتر دوست دارم سخت است اما در تئاتر خیابانی چون با چالش هایی بیشتری روبرو هستیم، برایم جذابتر است.
_مثلا چه چالش هایی؟
در تئاتر صحنه ای مخاطب در صندلی از پیش تعیین شده نشسته و زمان خود را برای دیدن تئاتر اختصاص داده است اما
در تئاتر خیابانی مخاطب بدون برنامه قبلی و ایستاده نظاره گر شماست. یک بازیگر حرفه ای باید یک رهگذر را به یک مخاطب تبدیل کند،
در عین اجرا خیابانی ممکن است مخاطب با تلفن همراه خود شروع به بحث ومجادله نماید، بازیگر باید هنر همراه ساختن مخاطب و مدیریت اتفاقات پیش‌بینی نشده را همزمان داشته باشد.
به همین دلایل بازیگری که میخواهد در تائتر خیابانی موفق باشد باید توانایی بداهه گویی بالایی داشته باشد.
با توجه به تجربه ای که دارم میتوانم با اطمینان بگوییم بازیگر تئاتر باید به پختگی در اجرا رسیده باشد تا بتواند تئاتر خیابانی اجرا کند.
در کل به دلیل اینکه ارتباط با مخاطب در تئاتر خیابانی نفس به نفس است، تاتر خیابانی برایم جذابتر است.
_بین تئاتر و سینما کدام را انتخاب میکنید؟
من بسیار به تئاتر علاقه دارم و احساس دلبستگی شدیدی به آن دارم،
زمانیکه تئاتر کار نمیکنم احساس میکنم رسالتم را انجام نداده ام.
چون در تئاتر بسیاری از دغدغه های مردم را میتوان نفس به نفس با مخاطب به اشتراک گذاشت، برایم دلچسب تر است اما
متاسفانه تئاتر کمتر دیده میشود و سینما از جهت اینکه مخاطب بیشتری دارد و بیشتر دیده میشوید
برای هنرمندان فرصت های بیشتری فراهم میکند. سینما باعث میشود مشهور شوید اما محبوبت از آن مهمتر است.
_لطفا کمی از فیلم کوتاهی که بازی کرده اید برایمان بگویید
یک فیلم کوتاه هست به نام “قول” که ایده فیلم به ذهنم رسید با آقای پوریا قلی پور که نویسنده و کارگران هستند تماس گرفتم و با هم صحبت کردیم
ایشان هم از ایده خوششان امد و فیلم ساخته شد.
در حال حاضر این فیلم به جشنواره بین‌المللی (پینود استودیو) انگلستان راه یافته است.
-کدامیک از اجراهایی که داشته اید برایتان جذابتر است؟
قطعا اجرای دوم در عصر جدیدبرایم تجربه خاصی بود،
چون شب اجرا دو تماس داشتم از محکومینی که حکم اعدام برایشان صادر شده بود.
توانستیم با تماس هایی که داشتیم رضایت شاکیان را جلب کنیم.
از این نظر که تئاتری که اجرا کردم تاثیرگذار بود و باعث شد دو نفر را به زندگی برگرداند برای من بسیار مسرت بخش است.
سخن پایانی
امیدوارم همه خانم ها چه در ورزش چه در هنر و چه هر هدفی در زندگی دارند را با جدیت دنبال کنند.
سختی ها باعث ناامیدی آنها نشود.
مسیر ساده ای برای خانم ها نیست اما استوار باشید و به خدا توکل کنید قطعا به آن خواهید رسید.
و جا دارد از جناب آقای روح‌الله آریس و گروه هنری “سه تاک” که در دو سال گذشته با صبوری و به صورت حرفه ای با من همراه و همدل بودنند، صمیمانه تشکر میکنم.