معلولیت هایی که محدود می‌شوند
دریغ از گوشی شنوا و چشمی بینا
مسعود باژیان
طبق آمار رسمی تقریبا ۱۲ تا ۱۳ درصد افراد کشوردارای معلولیت هستند. یعنی حدود یک میلیون و ۴۵۰ هزار فرد دارای معلولیت در کشور داریم که تحت پوشش خدمات سازمان بهزیستی هستند.
گرچه این افراد ثابت کرده اند معلولیت محدودیت نیست اما،نمیتوان منکر این مطلب شد که این افراد نیازمند ضروریاتی خاص خود هستند.
به عنوان یک فرد بدون معلولیت وضعیت پیاده روها را در نظر بگیرید. چند درصد معابر شهر کرمان به عنوان مرکز یک استان مناسب است. حال در نظر بگیرید اگر فرد دچار معلولیتی هم چون نابینایی و یا محدودیت های حرکتی نیز باشد، این شرایط به مراتی سخت‌تر خواهد بود.
در مهر ماه دو مناسبت روز عصای سفید و روز جهانی ناشنوایان را پشت سر گذاشتیم. این دو مناسبت شاید بهانه ای باشد تا کمی به نیاز های این قشر توجه شود.
علاوه بر نامناسب بودن زیرساخت برای حضور افراد دارای محدودیت در اجتماع، امکان ادامه تحصیل و اشتغال از دیگر مشکلات این افراد به شمار می‌آید.
هرچند دولت طرح های حمایتی برای کارفرمایانی که اقدام به استخدام این افراد کرده است د ر نظر گرفته اما به نظر نمی‌رسد در عمل چندان مورد استقبال کارفرمایان قرار گرفته باشد.
از سوی دیگر مسائل مربوط به هزینه های درمانی فشار مضاعفی به این افراد تحمیل میکند. با توجه به واردات اکثر این تجهیزات، معمولا برای دریافت این تجهیزات ملزم صرف زمان طولانی و هزینه های زیادی می‌باشد.
توجه به وضعیت این افراد امری لازم است. علاوه بر اینکه بساری از کوچه ها و معبر برای عبور سالمندان نیز مناسب نیست.
در بسیار از موارد حتی شهروندان سالم و بالغ نیز از وضعیت معابر رضایت نداشته اند.
به نظر می رسد علاوه بر مناسب سازی ساختمان های اداری و بانک ها که باید برای تمام افراد مناسب باشند، معابر شهری برای شهروندان عادی نیز چندان مناسب نیست