سـالیان درازی اسـت کـه در گوشـه ای از خـا ک کویـر نشسـته ام. فرزندانـم سـال هـای زیـای مـرا از یـاد بـرده بودنـد. هـر از گاهـی تکـه ای از وجـودم را مـی خراشـیدند و بـرای بـاغ هـای پسـته بـه ارمغـان مـی بردنـد. آنهـا کهنسـالی و آفتـاب خوردگـی ام را بهانـه ای بـرای برداشـت ایـن محصـول مـی دانسـتند. دلـم مـی شکسـت و در خـود فـرو مـی ریختـم. تنهـا بـرای آنـان کـه گاهـی در زیـر سـایه ام بـرای مصـرف افیـون پنـاه مـی آوردنـد، آغوشـم بـاز بـود. نقـش و نـگار گل و بلبـل پیراهنـم روز بـه روز کمرنـگ تـر مـی شـد. آرایـش چهـره ام از بیـن مـی رفـت. دیگـر بـاور کـرده بـودم کـه وقـت رفتـن اسـت. جایـی بـرای مانـدن نـدارم. بـوی مـرگ بـه مشـامم مـی رسـید. صـدای خـرد شـدنم را مـی شـنیدم.یـک روز بـه خـواب عمیقـی فـرو رفتـه بـودم. غبـار کهنـه ای چشـمانم را سـنگین کـرده بـود. صـدای کارگـران و مهندسـان مرمـت سـازی و میـراث فرهنگـی کـه داخـل محوطه ایسـتاده بودنـد و نـام مـن را بـه زبـان مـی آوردنـد، خـواب از چشـمانم ربـود. درسـت می شـنیدم. آنها نام بزرگترین خانه خشـتی جهـان را مـی بردند:»خانـه حـاج آقـا علـی!« صـدای تپـش قلبم از زیر بتن های محوطه ای کـه بـرای خشـک کـردن پسـته هـای اهالـی ریختـه شـده بود تند و تندتر می شـد. کـم کـم شیشـه هـای شکسـته چشـمانم ترمیـم شـد. نقـش و نـگار دور شیشـه هـا برق چشـمانم را دو چنـدان کـرد. مـن در سـال 1136توسـط حـاج آقـا علـی زعیـم اهلل بـا هشـتاد و شـش اتـاق در فاصلـه شـش کیلومتـری رفسـنجان و در روسـتای قاسـم آبـاد سـاخته شـده ام.12 هـزار متـرمربـع مسـاحت و 7هـزار متـر مربـع زیـر بنـادارم. خانـه بزرگـی هسـتم. نـه؟ حوضخانـه،شـاه نشـین، پاییـز و زمسـتانه هـم دارم. یـک آشـپزخانه بزرگ و چهار حیاط، سـه هشـتی،راهروهـای سرپوشـیده و رو بـاز دارم. در طبقـه بـالایی حوضخانـه ام دو تـاالر دارم کـه یـک روزی بانـوان مهمـان را در آن پذیرایـی مـی کردنـد.در مرکـز ضلـع جنوبـی ام تـاالر شـاه نشـین یا »بهـاره« دارم کـه در دو طـرف آن دو راهـروی متقـارن سـاخته شـده اسـت. تالارهـای پاییـزی و زمسـتانی هـم در ضلـع هـای غربـی و شـمالی مـن هسـتند.بـه دیدنـم بیاییـد. خوشـحال مـی شـوم. راه دوری نرفتـه ام. همیـن بغـل گوشـتان در رفسـنجان بـه انتظارتـان نشسـته ام.
