نقش اصلی زنان در جوامع پیشین را می توان به زنِ خانه بودن محدود دانست. دختران برای تبدیل شدن به زنی قابل قبول در خانه ترتبیت شده و زنان برای اصول خانه‌داری و مادری بهتر بودن تلاش می کردند.
اما این نقش با تغییرات اساسی جامعه در طول زمان دست خوش تغییراتی گردید، یکی از این تغییرات ورود نئولیبرالیسم به جهان و سپس به ایران بوده است. پس از کاهش کیفیت زندگی و شغل مناسب در دوران پس از جنگ، زنان وادار به ورود به عرصه ی اشتغال شدند و اگرچه درابتدا فاصله گرفتن از نقش از پیش تعریف شده ی انها ناخوشایند به نظر میرسید، اما منجر به تغییراتی مثبت در جامعه ی کنونی شد. علارغم مقاومت های بسیاری که برای جدا کردن زنان از اجتماع صورت گرفت.
امروزه زنان مجرد زیادی حرفه و استقلال خود را در الویت قرار می دهند و برای پیشرفت در زندگی شغلی و استقلال خود تلاش می کنند، درصد دخترانی که ازدواج را تنها مقصد نهایی ندانسته و خوشبختی خود را در دنبال کردن علایق خود می دانند بیشترشده ، و مردان نسبت به اشتغال زنان پذیرا تر شده اند.
اگرچه به دلیل شرایط اقتصادی فعلی، کارکردن زنان در برخی موارد یک اجبار به نظر میرسد. اما این حقیقت که زنان می توانند تا حدودی نقش خود در جامعه را تعریف کنند و صدای حقوق خود در جهان باشند، تغییر بسیار چشمگیری در زندگی آنها و در جامعه ایجاد کرده است. هرچند همچنان زنان باید قادر باشند که براساس علاقه و اهداف خود مسیر زندگی را انتخاب کنند، زنان مجرد که شغل آنها دغدغه ی آنهاست و زنان خانه دار و مادر، باید به یک اندازه احساس رضایت از زندگی خود را داشته باشند. و بخشی از این رضایت از سمت جامعه ای خواهد بود که به زن در هر شرایطی احترام گذاشته و بستری راحت بدون مقاومت و کارشکنی را برای انتخاب ازادانه ی آنها فراهم کند.