بدون اغماض شهرستان‌های جنوبی استان کرمان از جمله مناطق محروم کشور به شمار می‌آیند، که از نظر بهره‌مندی از امکانات ورزشی شرایط مساعدی ندارند. این مسئله در مورد ورزش بانوان پررنگتر شده و چهره کریه تبعیض و تعصبات کورکورانه خودنمایی میکند. اما آنچه این روزها شهرستان کهنوج را بر صدر اخبار آورده، افتخار آفرینی بانوان این شهر است. بانوان رزمی کاری که با به احتراز درآوردن پرچم جمهوری اسلامی در محافل بین‌المللی اعتباری جدید به این شهرستان بخشیده‌اند. ناگفته پیداست این مسیر، مسیرِ همواری نبوده و این دختران علاوه بر میدان نبرد مجبور به جنگیدن در مقابل تعصبات نیز بوده‌اند. شاید 18 سال پیش که تنها باشگاه ورزش بانوان این شهر پمپ شد کسی گمان نمی کرد همین باشگاه روزی قهرمانان جهان را آموزش دهد. نسیبه طاهری مربی این قهرمانان و مالک این باشگاه از آنچه در این سال‌ها بر ورزش بانوان گذشته سخن گفته است که شما را به خواندن آن دعوت می‌کنیم.
لطفا خودتان را برای خوانندگان ما معرفی کنید.
نسیبه طاهری متولد آبان 1367 در شهرستان رودان هستم اما از 4 سالگی در کهنوج زندگی می‌کنم. از سال پیش به دلیل اینکه بچه‌هایم )شاگردانم( برای مسابقات مجبور به سفر به تهران هستند برای فراهم کردن شرایط مناسبتر برای ایشان به کرمان آمدم. کارشناس تربیت‌بدنی هستم و علاوه بر مربیگری کاراته؛ دبیر تربیت بدنی نیز هستم.
ورزش را از چه زمانی آغاز کردید؟
از 6 سالگی ورزش رزمی را زیر نظر مادرم آغاز کردم و بعد از مدتی چون مادرم مربی سختگیری بود و تمایل داشت تا من از مربیان دیگری نیز بهرمند شوم پیش مربیانی همچون خانم ایران راجی زاده و خانم فاطمه رحمانیان به آموزش مشغول بودم تا زمانیکه خودم مربی شدم.
پس شما در انتخاب ورزش رزمی با مخالفتی مواجه نشدید؟
خیر من بواسطه خانواده ورزشکار و ورزش دوستی که داشتم مشکلی در این زمینه نداشتم اما در بین شاگردانم بسیار با این مشکل مواجه بودم.
کمی برایمان توضیح دهید.
سال 82 به دلیل اعتراض والدین باشگاه با 110 هنرجوی کاراته پمپ شد و عنوان شد که “دختران حق انجام ورزش رزمی را ندارند” دلیل آن هم پدران و برادران متعصبی بودند که انجام فعالیت‌های ورزشی را برای بانوان کاری بیهوده می‌دانستند و نگران بودند که اگر دخترانشان ورزش کنند دیگر زن زندگی نخواهند شد. اما خدا را شکر در حال حاضر بواسطه زحمات مادرم و دیگران مربیان وضعیت بسیار بهتر شده است.
در حال حاضر خانواده‌ها مخالفتی با ورزش دخترانشان ندارند؟
مشکل به صورت صد درصدی رفع نشده اما نسبت به سال‌های گذشته وضعیت بهتر شده است. من قهرمانی داشتم که با وجود موفقیت در این رشته خیلی زود مجبور به ازدواج شد و نتوانست ورزش را ادامه دهد اما بعد از گذشت سال‌ها؛ در حال حاضر فرزندش به باشگاه می‌آید و به نظر می‌رسد مشکلات مادرش را برای ادامه ورزش نداشته باشد.
دلیل این مخالفت‌ها چه بود؟
وقتی شروع کردیم با مشکلات زیادی مواجه بودیم بسیاری از خانواده ورزش کاراته را برای دخترانشان مناسب نمی‌دانستند زیرا گمان می‌کردند ممکن است برایشان مشکلی ایجاد شود. من فرزند جانباز هستم و به بسیاری از اصول بیشتر از مردم عادی پایبند هستم این موضوع کمی از نگرانی خانواده‌ها را کم کرد و مردم به تدریج متوجه شدند که ورزش منافاتی با هنجارهای جامعه ندارد یک دختر رزمی‌کار می‌تواند زندگی مشترک تشکیل دهد و خوشبخت شود. هر دو بانویی که مدال جهانی را کسب کرده‌اند فرزند جانباز هستند که با حجاب کامل در مسابقات شرکت کردند و افتخار آفرینی کردند.
در حال حاضر شرایط به چه صورت است؟
راه سختی را پیمودیم اما در حال حاضر بواسطه مربیان و افتخار آفرینی دختران، ورزش کهنوج در سطح بین‌المللی مطرح شده است و فرماندار، بخشدار، شهردار، رئیس آموزش و پرورش و امام جمعه به استقبال این دختران می‌آیند. اولین دوره ای که دختران در سکوهای قهرمانی ایستادند نه تنها در شهر خودمان بلکه برای استان‌های هرمزگان، بوشهر، سیستان بلوچستان نیز به الگو تبدیل شدیم. چنان دید مثبتی نسبت به ورزش بانوان ایجاد شده که در حال حاضر حتی از زاهدان برای آموزش به باشگاه ما مراجعه می‌کنند. ما 18 سال تلاش کردیم تا به اینجا رسیدیم که پدران و برادارن به ما اعتماد کنند. در حال حاضر همان برادرانی که ورزش را مناسب خواهران خود نمی‌دانستند، دخترانشان را برای ورزش به باشگاه می‌آورند. من با حمایت پدر و مادرم به همشهریانم نشان دادم دختری که برای آرزووهایش تلاش میکند هیچ تفاوتی با پسری که برای آرزوهایش تلاش میکند ندارد. این دختر می‌تواند تشکیل خانواده دهد و صاحب زندگی شود.
با توجه با جایگاه ویژه‌ای که ورزش رزمی بواسطه بانوان کسب کرده آیا حمایت‌های لازم از شما انجام می‌شود؟
با وجودی که در شهرستان کهنوج نیروگاه و کارخانه داریم اما اوایل به هر کدام از آنها که مراجعه می‌کردیم با پاسخ “ما فقط اسپانسر پسران می‌شویم، دختر را چه به کاراته” مواجه می‌شدیم. اما بعد از اولین دعوت به اردوی تیم ملی نگاه ها به ورزش بانوان تغییر کرد. پدر همان دختر دعوت شده به تیم ملی، در شهرداری کار می‌کرد و شهرداری بعد از این اتفاق اولین ارگانی بود به ما کمک کرد و برای اعضای باشگاه لباس ورزشی تهیه کرد من از همینجا از ایشان تشکر می‌کنم.
چه آینده ای برای ورزش بانوان در کهنوج متصور هستید؟
مربی استعداد یابی شهرستان کهنوج هستم. از سال 86 مربیگری را آغاز کردم شعار من همیشه این است قهرمان پرور بودن افتخار نیست مربی پرور بودن افتخار است. در حال حاضر من هفت مربی دارم که نزد خودم آموزش دیده اند. افرادی که استعدادیابی شدهاند، قهرمان شدهاند و اکنون مربی هستند و افتخار من این مربیان هستند که خودشان قهرمان را پرورش می‌دهند. گواه این ادعا این مطلب است که از سال 91 تقریبا هر سال از بین اعضای تیم ملی، بانوان کهنوجی نیز حضور داشته اند. مدال آوران طلا و برنز جهانی، فاطمه زهرا سعید‌آبادی و مهنا احمدی‌پور دخترانی هستند که از کودکی کشف استعداد شدهاند. فاطمه زهرا سعید‌آبادی در 15 سالگی به عضویت تیم ملی در آمد و طلای نوجوانان، جوانان و قهرمانی آسیا را در کارنامه خود دارد. این دختر مستحق حمایت شدن است و من به شما قول می‌دهم که اگر کاراته در المپیک فرانسه قرار بگیرد و او از حمایت‌های لازم مخصوصا حمایت مالی برخوردار شود حتما مدال المپیک را نیز به دست می‌آورد.
به نظر شما ورزش چه تاثیری بر بدن بانوان دارد؟
تاثیرات ورزش بر بدن چه زن و چه مرد بر کسی پوشید نیست اما آنچه در این میان اهمیت دارد تاثیر ورزش بر بدن در سنین پایین و تاثیر بسیار مثبت آن بر روح و روان است. با توجه به اینکه من با بچه هایی از سن کم کار کردم و شاهد بزرگ شدن آنها در باشگاه بوده‌ام؛ با مقایسه آنها با دخترانی که ورزش را به طور مرتب انجام نمی‌دهند؛ شاهد تفاوت آنها از نظر جسمی و روحی هستم. این بچه ها بدن قوی‌تری دارند، کمتر بیمار می‌شوند و حتی در درس هم دانش‌آموزان کوشاتری هستند و در نهایت در آینده مادران سالمتر و البته شادتری هستند. علاوه بر آن این افراد در برقراری ارتباط با گروه هم سن خود موفق تر عمل کرده و اعتماد به نفس بالاتری دارند.
سخن پایانی
از همینجا از همکارانم و از مربیان عزیز خواهش می‌کنم همگی دست به دست هم بدهیم و با کمک به یکدیگر کاراته استان و کشور را دگرگون کنیم. ما در جنوب دخترانی داریم که نیازمند یاری ما هستند. دخترانی که باید بواسطه ورزش از شرایط زندگی که درگیر آن هستند نجات پیدا کنند. اگر همه همکارانم به این موضوع توجه کنند شاهد اجر این کار در زندگیمان خواهیم بود. و یک سخن با پدران و برادران دارم: پر و بال دخترانتان را کوتاه نکنید به قول معروف اگه پرو بال دختران را بچینید آن دختران، مادرانی می‌شوند که دخترانی تربیت می‌کنند که بال پریدن دارند. دختران و زنان را دوست داشته باشید و به آنها بها بدهید اینکه 80 درصد نیروی کار به آقایان اختصاص داده شده از عدالت به دور است اگر ما زنان را دوست داشته باشیم اجازه می‌دهیم آنان نیز به آرزوهایشان دست یابند.