به مناسبت 13 اردیبهشت سالروز تولد مریم میرزاخانی
وقتی اصغر فرهادی, در فستیوالهای خارج از کشور جایزه میگیرند حس غرور و در وجود ایرانیان به حرکت میافتد.
ولی در مورد خانمهایی مثل انوشه انصاری یا مریم میرزاخانی قضیه متفاوت است.
زنان ایرانی وقتی در جایی خار ج از مرزهای ایران افتخار کسب کنند این حس غرور چند برابر میشود.
برای خانمها در کنار غرور امید به نسلشان را به همراه دارد.
غروری که در طی سالها و نسلهای پی در پی از بین رفته است را به آنها باز میگرداند.
در حادثه ی فوت مریم میرزاخانی چند دسته از مطالب در فضای مجازی یا مطبوعات منتشر شد،
دسته اول
عکسهای بدون حجاب او است که مطبوعات داخل ایران را دچار چالش میکند.
که عکسها را فوتوشاپ کنند یا تابو را بشکنند و از تصاویر بی حجاب این دانشمند استفاده کنند.
یک دسته از مطالب به
خروج او از کشور میپردازد,بحث همیشگی که چرا نابغه های ایران در خار ج از ایران افتخار کسب میکنند.
موضوع دیگر
تابعیت ایرانی آمریکایی دختر مریم میرزاخانی است.
عده ای از نمایندگان مجلس را پیگیری موضوع میکند که به دختر خردسال مریم اجازه ورود به ایران را بدهند.
در صورتی که وقتی او در قید حیات بود چنین اجازه ای نداشت
موضوع دیگری که علاقه مندم بیشتر در این مورد صحبت شود
امیدواری و باوری است که مریم میرزاخانی به زنان سرزمینش میدهد.
زنانی که همیشه در معرض خشونتهای کلامی و رفتاری هستند که به آنها می باوراند که
نمیتوانند در ریاضیات از مردان سبقت بگیرند،
هیچوقت نمیتوانند به خوبی مردان رانندگی کنند
یا بهتر است خیلی از کارها مثل کسب افتخارات ملی را به مردان بسپارند.
مریم میرزاخانی در ایران درس خوانده است و از دست رییس جمهور وقت ایران، لوح تقدیر گرفته است.
و مثل بیشتر دختران ایرانی هم نسلش حتما شنیده است که پسران در ریاضی باهوشترند.
هرگز مریم میرزاخانی را ندیدم و حتی حرفهای زیادی از او نشنیدم که تفکراتش برایم روشن شود.
ولی آنچه از چهره او در عکسهایش پیداست معصومیت و سادگی است که هرکسی از یک دختر ایرانی انتظار دارد.
خوشحالیم از وجود مریم میرزاخانی و مریم میرزاخانیها و غمگینیم از غیاب آنها.
و چه تلخ میاندیشیم که پیش از رفتنشان برای همیشه، هم نتوانستند کنار ما و کنار سرزمینشان باشند.
