بزرگتریـــن راز خلقـــت ایـــن نیســـت کـــه چـــرا خدـــا جهـــان را خلـــق کردـــه اســـت بلکـــه ایـــن اســـت کـــه چـــرا بیشـــعورها را اینقدـــر گســـتاخ و مغـــرور آفریدـــه اســـت ؟!« دیـــوار نوشـــته ای پشـــت یـــک درب در ســـتون کلیســـای به همانطـــور کـــه گفتـــه شـــد، تصمیـــم بـــر آن داریـــم کـــه ، فصـــل هـــای کتـــاب »بیشـــعوری« اثـــر »خاویـــر کرمنـــت« را بـــا هـــم مـــرور کنیـــم.
خـــود نویســـنده در مقدمـــه ی کتـــاب اذعـــان مـــی کنـــد کـــه خودش مبتـــلا بـــه بیشـــعوری بوده و بــه خاطــر همیــن بیمــاری، خانواده، دوســـتان و تمـــام چیزهـــای دوســـت داشـــتنی زندگیـــش را از دســـت داده اســـت. وی بـــه عنـــوان یـــک مقعـــد شـــناس متبحـــر دـــر کار خــود موفــق بوده امــا زندگــی اجتماعــی اش تحـــت الشـــعاع بیشـــعوری اش قـــرار گرفتـــه و از وی انســـانی منفـــور و غیـــر قابـــل تحمـــل ســـاخته بـــود بـــه طوریکـــه خانواده اش او را از خانـــه بیـــرون رانده بودنـــد تـــا اینکـــه بـــا مشـــورت گرفتـــن از همـــکار روانشـــناس اش پـــی بـــه بیمـــاری خـــود بـــرد و دـــر صدد درمانـــش برآمـــد و اکنـــون خودش یـــاری رســـان ســـایر بیشعورهاســـت. در فصـــل اول ایـــن کتـــاب نویســـنده بـــه ایـــن ســـوال مـــی پردازد کـــه: »چـــه کســـی بـــی شـــعور اســـت و چـــرا یـــک نفـــر بایـــد بخواهـــد کـــه بـــی شـــعور باشـــد؟« بنـــا برایـــن سرگذشـــت برخـــی افـــراد مبتـــلا بـــه بیشـــعوری را کـــه بـــه وی مراجعـــه کردنـــد، بازگـــو مـــی کنـــد.
اولیـــن شـــخصی کـــه خاویـــر کرمنـــت داســـتان او را بازگـــو میکنـــد، وکیلـــی اســـت کـــه مبتـــلا بـــه بیشـــعوری حـــاد بـــه نـــام فـــرد از آن دســـته از افرادی بـــود کـــه فکر می کرد همـــه ی عالـــم و آدـم را مطیـــع خـــود مـــی خواســـت و بـــرای تســـلط و برتـــری بـــر افـــراد از هیـــچ کاری اعـــم از اخلاقـــی و غیـــر اخلاقـــی فروگـــذار نبـــود. وی مـــی خواســـت درهمـــه ی جوانـــب زندگیـــش برنده باشـــد.وی احســـاس مـــی کنـــد کـــه پـــس از مدتـــی از زندگیـــش خســـته اســـت و اطرافیانـــش نمـــی تواننـــد آنطـــور کـــه او مـــی خواهـــد انتظاراتـــش را برآورده کننـــد.
او از آن نـــوع بیشـــعورهایی بـــود کـــه تقریبـــا غیـــر قابـــل درماننـــد؛ انســـانی بـــا ضمیـــر غیـــر قابـــل نفـــوذ. اولیـــن بـــار کـــه بـــه او گفتـــم بـــی شـــعور، کـــم نیـــاورد و گفـــت : بـــی شـــعور پدرتـــه… جـــواب دادم: راســـت میگویـــی، ولـــی نمیدانســـتم کـــه تـــو هـــم پدرم را مـــی شناســـی! دوســـتش گفـــت: منظـــورم ایـــن بـــود بودی؟! کـــه فحشـــت داده باشـــم . پرســـیدم: چـــرا؟ گفـــت: بـــه خاطـــر اینکـــه اگـــر مـــن بـــی شـــعورم تـــو هـــم بیشـــعوری. گفتـــم : بـــه خاطـــر همیـــن اســـت کـــه مـــی توانـــم کمکـــت کنـــم . واقعـــا برنده نبـــود، بلکـــه فقـــط بـــی شـــعور بـــود.
بیشـــعوری نوعـــی بیمـــاری اســـت کـــه وقتـــی شـــخصی گرفتـــارش مـــی شـــود رفتـــار مردم ســـتیزانه ای در پیـــش از زندگـــی مـــی گیـــرد… در واقـــع خســـته نشـــده بـــود، بلکـــه از بیشـــعوری خـــود خســـته بـــود… هـــم اینکـــه شـــخص بـــه بیشـــعوری مبتـــلا باشـــد، ایـــن بیمـــاری بـــر تمـــام زندگـــی او اثـــر مـــی گـــذارد… بیشـــعوری مثـــل انـــگل از بدن شـــخص بیمـــار تغذیـــه میکنـــد و جدا شـــدن از آن آســـان نیســـت. اگـــر کســـی بخواهـــد از بیشـــعوری نجـــات پیدا کنـــد، بایـــد روی خودش کارهایـــی انجـــام دهـــد.
حتـــی ایـــن واقعیـــت کـــه بســـیاری از مردـــم هـــم بـــی شـــعور هســـتند چندان اهمیـــت ندارد… افـــراد دیگـــری نیـــز بـــرای درمـــان بیشـــعوری خـــود بـــه شـــخص نویســـنده مراجعـــه کرده انـــد کـــه گزیده ای از زندگـــی چنـــد تـــن از آنـــان دـــر ایـــن فصـــل از کتـــاب آمده اســـت. در شـــماره ی بعـــد بـــه تعریـــف بیشـــعوری، ماهیـــت بیشـــعوری و شـــدت بیشـــعوری از نظـــر خاویـــر کرمنـــت خواهیـــم پرداخـــت. با ما همراه بمانید…
