-فاطمه آرا-
سالمندان، گنجینه ای از آبرو و اعتبار
«اگر تنها کمى زمان براى گوش سپردن به سالمندان داشته باشى، جزء افرادى هستند که مى‌توانند درباره مکان‌هایى که در آن بوده‌اند، چیزهایى که دیده‌اند، تجربه‌هایى که پشت سر گذاشته‌اند و درس‌هایى که آموخته‌اند، مطالب زیادى بیان کنند. (اتوبوس انرژی/ جان گوردون)».
نسلی که به سرعت به سمت سالمندی می‌رود نسل آگاه، توانمند و دارای هویت اجتماعی قوی است؛ این نسل معلم، مدیر، کارمند و مسئولی بوده که بیش از سی سال از عمر گران‌بهای خود را وقف سازمان متبوعش و جامعه پیرامونش کرده و تجربه‌های فراوانی کسب کرده است. حال این شخص با این همه تجربه که هم برای خودش ارزشمند است هم باید برای جامعه ارزشمند باشد در خانه نشینی تحمیلی و زیر غبار فراموشی درحال نابودی است.
انسان، موجودی اجتماعی است و زندگی اجتماعی او بخش عظیمی از عمرش را تشکیل می دهد که با بازنشسته شدن و ورود به دوره سالمندی از آن محروم می‌شود. این محرومیت از هویت اجتماعی، انزوا و افسردگی‌ای را به دنبال دارد که می‌تواند به بیماری های جسمی و روانی این نسل ختم شود. برای هر انسانی، پدر و مادرعزیزترین و باارزش ترین فرد زندگی اوست و دیدن لحظه‌های ناتوانی و فراموشی تلخ ترین تصویر ذهن اوست. این عزیزان به سادگی شاد می‌شوند و به راحتی راضی. با احیای هویت اجتماعی می توان از آنها درس‌ها آموخت و با اعطای احساس مفید بودن، به بهبود حال‌شان کمک کرد.
خانه سالمندان باید تغییر رویه بدهد و به جای محل نگهداری پدران و مادران ما، به محلی برای به اشتراک گذاری زندگی پر از تلخی و شیرینی و شادی و غم این عزیزان تبدیل شود. ما هم می‌توانیم برای ایجاد یک حس خوب و ساعتی با آرامش با دسته گلی به دیدار آنها برویم و پای درس شان تلمذ کنیم. با آنهاخاطره بازی کنیم و شریک غم و شادی‌شان شویم. سالمندان، آبرو و اعتبار ماهستند؛
نانی که سر سفره ما آوردند و عرق جبینی که ریخته اند برکت زندگی ماست. قدرشناس آن ها باشیم و برای حضورشان فرش قرمز پهن کنیم.
کرمان در تاریخ هزاران ساله خود مردان و زنان بزرگی دارد که داستان زندگی هر کدام روایتی از کتابی خواندنی است. این انسان های شریف امروز به مرحله‌ای از زندگی رسیدند که تخصص و تجربه گرانبهای‌شان تنها در دفتر خاطرات‌شان مانده و جامعه از این دانش بی بهره است؛ مدیرانی که می‌توانند استاد درس‌های آموخته شده نسل جدید کارمندان باشند. والدینی که می‌خواهند هم‌چنان توانمند و آینده ساز برای فرزندان خود باشند. در تصمیم‌گیری‌ها و برنامه ریزی‌های کلان کشور جایی برای این عزیزان و راهی برای آموختن تجربه‌هایآ نان بسازیم تا از سیاه چاله‌های بحرانی پیش آمده رهایی یابیم.
