به مناسبت روز جهانی خبرنگار
در سال ۱۹۷۸ توسط سازمان یونسکو اعلامیه ای درباره نقش رسانه های جمعی در تقویت و ایجاد صلح جهانی و تفاهم بین المللی به تصویب رسید. در این اعلامیه در مورد لزوم تربیت اخلاقی و اجتماعی خبرنگاران مطالبی ارائه شد. این اعلامیه بیان کرده است که خبرنگاران باید تلاش و کوشش خود را به کار گیرند تا اخباری که به مردم انتقال می‌دهند، صحیح، دقیق و معتبر باشد و از تحریف اخبار بپرهیزند.
در ایران ، از سال ۱۳۷۷ به دلیل کشته شدن خبرنگار «محمد صارمی » این روز را به نام خبرنگار می شناسند. با گرامی داشت این روز در ۱۷ مرداد، آیا می توان به این نتیجه رسید که خبرنگاری یک شغل است؟ حرفه ای مهم و مستقل که امنیت مالی و شغلی دارد؟ برای یافتن پاسخ این سوال بایستی وضعیت خبرنگاران را در ایران بررسی کرد؟
ناگفته نماند که برای برخی، خبرنگاری یک شغل تمام وقت است که تنها از همین راه ارتزاق می کنند.
برخی دیگر، خبرنگاری شغل چندمشان است؛ اغلب آنها براساس دلشان یا بر حسب ضرورت می نویسند. اما آن چه مسلم است تنها در یک روز مشخص خبرنگاری اهمیت پیدا می کند! مسئولین تبریک می گویند و گاهی جشنی به مناسبت این روز گرفته می شود و هدیه ای داده می شود. البته در این روز، خبرنگارانی که تنها بر اساس ضرورت و با قلب هایشان می نویسند دعوت نمی شوند!!
بسیاری از خبرنگاران می دانند که این شغل پر مخاطره، امنیت مالی و جانی ندارد! و حتی ممکن است بسیاری از گزارش ها و خبرهایشان علی رغم زحمات زیاد، چاپ نشود! در طی این سا ل ها خبرنگاران شریفی داشته ایم که حقیقت را بدون ذره ای کاستی چاپ کرده اند اما بعد از چاپ، تبعات سنگینی را داده اند.
با وجود همه این مرارت ها و سختی ها، هنوز خبرنگارانی، شجاعانه قلم فرسایی می کنند و می نویسند. آن ها به تبعات و هزینه هایی که بابت نقدهایشان می پردازند، آگاهی کامل دارند. اما امید دارند در آینده ای نزدیک در همه روزها ، قلم وحقیقت را پاس بدارند. خبرنگاران می دانند مقاله ها و گزارش هایی که در زمینه فرهنگ و هنر، محیط زیست، جذب توریست ، اقتصاد و… نوشته می شود؛ در دراز مدت چه تاثیری در جامعه دارد. پس زنده باد حقیقت!!
