جو زمین اثرات محدودکننده ای بر دید تلسکوپ های مستقر بر سطح زمین دارد.
تلاطم های خرد جوی، وجود غبار و رطوبت و آلودگی های نوری، کیفیت دید با تلسکوپ های بزرگ را کاهش می دهد.
به علاوه جو زمین برخی از طول موج های نور را کاملا جذب میکند. از این رو تلسکوپ های بزرگ را در ارتفاعات بلند و در نقاطی که جو نسبتا پایدار است مستقر می کنند.
جو زمین سبب میشود که توان تفکیک بهترین تلسکوپ های زمینی از یک ثانیه قوس کمتر نباشد.
برای رهایی از اثرات محدود کننده ی جو باید تلسکوپ را در مداری بیرون جو زمین یا بر سطح ماه قرار داد و از سطح زمین آن را کنترل کرد.
تلسکوپ فضایی هابل، بعد از تلسکوپ فضایی جیمز وب بزرگترین تلسکوپی است که تا کنون بیرون جو زمین مستقر شده است.
حد تفکیک آن ققط 0.05 ثانیه قوس است؛ یعنی عالم را با ظرافت وحساسیتی بیست برابر تلسکوپ های زمینی مینگرد و هیچ دریچه ای از نور مرئی از چشم تیزبین آن پوشیده نیست.
آینه ی هابل، 2.4 متراست و در گستره ی تابش های مرئی،فرابنفش و فروسرخ کارآمد است.
تلسکوپ و تشکیلات آن با وزنی در حدود 12 تن، در سال 1990 به وسیله ی یک شاتل سفینه فضایی در ارتفاع 600 کیدومتری از سطح زمین ، بر مدار قرار داده شد و هر 95 دقیقه یک بار بر گرد مین میگردد.تلسکوپ فضایی هابل یکی از گران ترین و کارآمدترین ابزارهای نجومی است که تا کنون ساخته شده است.
وجود آن چشم انداز مارا نسبت به عالم در همه ی مقیاس های آن دگرگون کرده است. به کشفیات زیادی، تقریبا در همه ی حوزه های پژوهش نجومی، از منظومه شمسی تا کیهان شناسی منجرشده است.
آرشیو ان تا کنون بیش از 45 ترابایت داد هی نجومی را فراهم آورده است.
از یافته ها و نتایجی که به کمک این تلسکوپ حاصل آمده است میتوان به طوفانی عظیم در جو زحل، تصویرهای برخورد دنباله دار شومیکر_لِوی 9با سیاره ی مشتری،کشف دو قمر پلوتون،رصد دورترین ابرنواختر شناخته شده، کشف نخستین قرص برافزایش یک سیاه چاله ی ابرپرجرم در کهکشان ،NGC4261 تفکیک کهکشان های میزبان اخترنماها، تدوین کاتالوگ های مربوط به کهکشان ها و اجرام بسیار دوردست، داده هایی که به کشف شتاب دار بودن آهنگ انبساط عالم و نظری هی انرژی تاریک انجامید و بسیاری چیزهای دیگر نام برد.
