ویلچـرش توجهـم را جلـب مـی کنـد. ندیـده بـودم زنـی توانیـاب کارمنـد دولـت باشـد. تصویـر همـه مـا از معلولیـت،محدودیـت و ناتوانـی بـوده اسـت. اما کافی اسـت نگاهـی بـه اطـراف بیندازیـم و زنانـی را ببینیـم کـه بـا وجـود معلولیـت حضـور مفیـد خـود را در اجتمـاع حفـظ کـرده انـد. یـک میلیـون و ۳۰۰ هـزار توانیـاب درکشـور وجـود دارد کـه ۳۵ درصـد از آنـان زن هسـتند. زنانـی کـه ماننـد همـه حـق اشـتغال، ازدواج، تحصیـل و… دارنـد. امـا ایـن حقـوق اولیـه سـال هاسـت کـه نادیـده گرفتـه شـده اسـت. سـهم بانـوان توانیـاب در قانـون هـر عـدد و رقمـی باشـد اجـرا نمـی شـود. زنـان مـا بـرای حضـور در جامعـه موانعـی سـخت پیـش رو دارنـد. تـوانیابـان؛ امـا سـخت تـر! از خانـه کـه بیـرون مـی آینـد راهـی بـرای آمـد و رفـت بـا عصـا یـا ویلچـر نمـی یابنـد. زنـان تـوانیابـی کـه حضـور اجتماعـی و حـق شـهروندی شـان بـرای زندگـی محفـوظ؛ امـا مغفـول مانده است. پیـاده روهـا و وسـائل نقلیـه مناسـب نیسـت. حسـرت حضـور در اماکـن تاریخـی و تفریحـی شـهر بـر دل شـان مانده اسـت. بااین حال این زن حق دارد زندگی کند و درفضـای این شـهر نفس بکشـد. برای احقاق ایـن حـق بایـد بسـتر شـهری، فرهنگـی و اجتماعـی مناسـب شـود. بایـد تکـه هـای پرا کنـده پـازل را کنـار هـم چیـد تـا همـه سـهم برابـر ببرنـد. حضـور پررنـگ، مفیـدو باانگیـزه توانیابـان در محافـل عمومـی و اجتماعـی، نـگاه هـا را تغییـر مـی دهـد. باورهـا را تقویـت مـی کنـد و شـکاف بیـن شـهروندان را برمـی دارد. ایـن زن بـا ویلچـراز خانـه بیـرون مـی آیـد. از موانـع زیـادی عبـور مـی کنـد. امـا سـخت کوشـانه از ثانیـه هـای کارش اسـتفاده مـی کنـد. ایـن را ببینیـد ؟
